آسمان همچنان زیباست

آسمان همچنان زیباست نوشته ای است در هجو طنز نهفته در شماری از نقدهای به اصطلاح ادبی-هنری. وبلاگ را امروز استثنائا به دلایلی -و نه برای رسیدن به رکورد دست نیافتنی آقای کوثر- چند بار به روز کردم. در ضمن فوتوبلاگم هم را به روز کردم و اینکه عکسهای عاشورای میدان محسنی امیرپویان شیوا را هم ببینید که دیدنی اند

***

و این زیرکی و تیزبینی به طور قطع سرچشمه می گیرد از ضمیر ناخودآگاه و قوّه ی خیال پردازی هنرمند که همچون رودی جاری می شود در میان دو نگاه کاملاً متضاد و به آینه ای می نماید از تلألو بالهای بزرگ و کشیده ی سیمرغ ذهن که پرواز می کند به سوی مرزهای ابدیت و پشت می کند به آوازهای پوچ گرایانه ی قناری در بند؛ اما پرهیز نمی کند از فریب چشمان مخاطب که زیبایی شناختی را ارج می نهد و پرده ای دلنشین باز می کند رو به سوی نگاه مانده در انتظارشان که سراسر غوغاست و سرشار از ذوق و قریحه ای شاعرانه و پر از پیچک هایی سبز و از جنس قلم که غالباً در هم می تنند و این فرار از یگانگی است و مشخصاً نماد باوری

شاید این شیوه ی بیان اکسپرسیونیستی گونه ی سنّتی را بتوان در واگویه های نه چندان نمادین خالق اثر بارها و بارها یافت که اینها همه شان غوطه ور در فضایی ذهنی و سّیال گره خورده اند با گونه ای تفّکر پس گرا و نیز آشنایی زدا که گاه حمله ور بر سمبل های دروغین و وجودی تاریخ به پیش می تازد و گاه چشمان مخاطب را در نگاهی سرد به خواب برده و در صدد انقلاب بر می آید

از این مفهوم همچنین به عنوان مسخی واژگون تعبیر می شود؛ یک دگردیسی عریان و فارغ از قراردادهای مرسوم زندگی روزمره ی شهری که حقیقتاً برداشتی است نئورالیستی از اجتماع توده وارِ لانه زنبوری و پست مدرن که بی پروا تنه به یک یاس ملون و فلسفی و عارف مآبانه می زند. باید اذغان کرد که شاه کلید این نگرش خرقه پوش بدوی همچو مزرعه ای است از گندم و جو که مترسکی از جنس زلال و بی غش چینه ی کوتاه خانه ی میرزا دارد. این بلوغ زودرس، طعم گس میوه ی کالی در خود دارد که رخنه کرده است میان رگ رگ فضای سرد حضور مهتاب زیر بارانی از نور، همهمه، رویا، خاک و دست آخر آتش که اگر باغبان فرش می دانست هیچگاه نمی کاشت در آن طّره، ترنج یا سرو چمنی

این اگزیستانسیالیسم فلسفی مآبانه ی خاموش در پس زمینه ی نگاهی نه چندان واگرا به اندیشه ای بسی بساوا گونه بدل می شود که اومانیسم دینی و هرج و مرج طلب نقاشان روکوکو و باروک را پیوند می زند با تار و پود ها و رمز های نهفته در اسلیمی، قوس، گوشه و خورشیدی های کاشان که پس اُرسی رنگارنگ رو به حیاط همه را فرا می خواند تا گوش فرا کنند به گفتگویی شیرین - و نه تلخ - بین دو دوست، باران و درخت و اینکه اگر سیب در فراخنای دیدار نقش می بندد روی دیوار، آسمان همچنان زیباست

ژانویه ی ۲۰۰۴ / محسن رسول‌اف